Η Ιθάκη του Ιονίου πελάγους, νησί μικρό σε μέγεθος, τεράστιο όμως σε αίγλη και παρουσία στον παγκόσμιο χάρτη. Στολίδι του Ιονίου, η ιερή πέτρα που επιβλητικά μένει από τα βάθη των αιώνιων το φωτεινό σύμβολο του πολιτισμού, η παγκόσμια μητέρα των αρχών της φιλοπατρίας, του προορισμού, της φιλοξενίας και της ελπίδας. Η Ιθάκη είναι γεμάτη από μια πλημμύρα λυρισμού. Μέσα από αυτή την πλημμύρα ο Όμηρος δημιούργησε ένα αριστούργημα! Τι απόσταγμα ομορφιάς, τι συμπυκνωμένη ποίηση, τι υπέροχη δημιουργία είναι το ομηρικό έργο!
Γι αυτό δεν είναι καθόλου αδικαιολόγητη η τεράστια επίδραση που έχει στις φιλολογίες όλου του κόσμου. Και μαζί με την Ομηρική αυτή επίδραση μαζί με τις μιμήσεις των έργων του τυφλού ποιητή, με τις αναπαραγωγές των υποθέσεων του σε ξένα έργα, η Ιθάκη έκανε το γύρο της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Υμνήθηκε πρώτα από Λατίνους και έπειτα από Γάλλους , Άγγλους, Αμερικανούς, Γερμανούς… από τους ποιητές και πεζογράφους όλου του κόσμου. Τα Ομηρικά έπη ενέπνευσαν τον Κωστή Παλαμά, τον Ιωάννη Πολέμη, τον Κωνσταντίνο Καβάφη, τον Στέλιο Φέρη, τον Ντίνο Χριστιανόπουλο κ.α.
Αναφερθήκαμε στους ποιητές που έγραψαν περί Ιθάκης , ας μιλήσουμε τώρα για τους Θιακούς ποιητές. Την εποχή της Αγγλοκρατίας η Ιθάκη δεν παρουσίασε κανένα ποιητή που να μένει το ποίημα του στην Ελληνική γραμματολογία σε σχέση με τα άλλα νησιά του Ιουνίου που μεσουρανούσε τότε η Επτανησιακή ποιητική σχολή και ανεδείχθησαν ποιητές που έως και σήμερα κατέχουν διαλεχτές θέσεις στην ιστορία της Νεοελληνικής Φιλολογίας.
Ωστόσο η Ιθάκη στην συνέχεια αλλά και μέχρι σήμερα παρόλη την μικρότητα της έχει να παρουσιάσει αξιόλογους ποιητές όπως ο Νίκος Καρβούνης, Πάνος Καραβίας, Ορφέας Καραβίας, Γιώργος Φερεντίνος, Στάθης Καραβίας, Δώρης Κουβαράς, Αχιλλέας Καραβίας, Σπύρος Δεσαλέρμος και Αιμιλία Κουβαρά. Υπάρχουν κι αυτοί που συνδέονται με την Ιθάκη όπως ο Λορέντζος Μαβίλης, ο Σωτήρης Σκίπης και Φώτιος Γιοφύλλης.
Ακόμα και στις μέρες μας με όλη την μικρότητα της η Ιθάκη έχει να παρουσιάσει αξιόλογους ποιητές: Ανδριάνα Φερεντίνου, Γιάννης Ματαράγκας, Ανδρέας Αναγνωστάτος, Γεωργία Ταφλαμπά, Αναστάσιος Κατσαμάς, Ανδρέας Βαρβαρήγος, Σπύρος Δαλέσης, Μιχάλης Μπουρμπούλης, Βασίλης Συκιώτης, Ευθύμιος Βαρβαρήγος, Γιώργος Δάγλας, Μάκης Γαλάτης, κ.α.
Στο νησί της Ιθάκης περίσσια ξεχύνεται μια λυρική πνοή που συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας αλλά και ίδια παρουσιάζεται μέσα από την ποίηση σαν σύμβολο των μεγάλων ιδανικών.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ ΚΑΡΑΒΙΑΣ
ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ
ΜΕΡΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΘΙΑΚΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ
ΜΕΡΕΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Μέσα στους χώρους των ανθρώπων, έτσι χωρίς ρυθμό μόνος βαδίζω.
Η άλλη μέρα θαναι πάλι η μέρα της μοναξιάς
Κι΄ ας μένουν άνθρωποι πλάι μου, ας προχωρούν οι σκιές.
Οι σκέψεις έμειναν στα παλιά ιδεολογήματα απαγορευμένες.
Έτσι κιτρινίζουν τα σώματα, σαν τα πεσμένα φύλλα των Φθινοπώρων.
Στις έρημες πλατείες του νησιού που αναμένουν τις λάμψεις των επετείων.
Η ζωή φεύγει σημαδεύοντας τη ματαιότητα της παρευλίνουσας νιότης.
Και ο χρόνος χωρίς συνδιαλλαγή βλέπει μόνο προς το δικό του μέρος.
Ευθύμιος Βαρβαρήγος
ΑΣΥΛΟ
Στις άθλιες πόλεις.
Τις μίζερες συνοικίες και τα σαλόνια των ηθοποιών.
Σ΄ αυτή την νύχτα που δεν έχει τέλος.
Απ΄ την χαραμάδα του κόσμου ακούω τους
ήχους του μπουζουκιού.
Πιάνω τα χέρια της Αστυπάλαιας.
Βλέπω τα μάτια που πνίγονται.
Αυτό το άσυλο σχιζοφρενών ήταν η κατοικία του
παρελθόντος.
Το αόρατο μουσείο της λήθης.
Τα άλλοθι και τα λόγια
που δεν είπαμε ποτέ
κεντημένα στα κλειστά μας βλέφαρα.
Γιώργος Δάγλας
ΩΡΙΜΑΝΣΗ
Φόρεσες στα μαλλιά σου την απόφαση διάδημα
και το κορμί σου έντυσες
στου ανέφικτου τη γύμνια.
Σβηστά στ νύχτα των ονείρων τα ταξίμια
όρος συνθήκης ηττημένου το φιλί…
Ώριμη πια είπες το «ΝΑΙ»
κι έμεινε η πόρτα σου ανοιχτή
και η καρδία σου πιο νεκρή
απ΄ το παλιό τραγούδι
στο κρύο,
ξένο αγκάλιασμα
του πρώτου σου βιαστή…
Ώριμη πια
και δεν μετράς
το πόσα χρόνια πάνε
που δεν ξενίζεις πια
και σ΄ αγαπάνε
και σε φωνάζουνε «δική»..
Μάκης Γαλάτης (1949)
ΑΠΟΥΣΙΑ
Σε ψάχνω στις φωτιές
και πολύκοσμες συνοικίες
της Αβάνας και του Σαντιάγο.
Ανάμεσα σε φυτείες ζαχαροκάλαμου
και χαρισματικούς τραγουδιστάδες,
ανυπεράσπιστους σ΄ ένα ακατανόμαστο κενό.
Οι στάσεις ζωής ήταν βλέπεις
μετρημένες στα δάκτυλα.
Τηλέμαχος Καραβίας
ΧΑΡΑΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ
Θέλω να χορέψω. Θέλω να γευτώ.
Στη φυκιάδα χάμου να ερωτευτώ.
Νότες, η καρδιά μου με τρελό ρυθμό.
Βρέχει γύρω μ΄ άστρα. Μύρια σ΄ αριθμό.
Περ΄ ανάβει ο φάρος. Φεύγει η νυχτιά.
Καραβίσια φώτα στην αστροφεγγιά.
Άρωμα του πεύκου. Γεύση του φιλιού.
Όλα τρεμοπαίζουν. Μέση του Μαγιού.
Πόσα κρύβει ο χρόνος! Τ΄ αύριο σιωπά.
Κάλεσ΄το μ΄ ελπίδες. Θα ΄ρθει χαρωπά.
Όλα τα συμβάντα της ζωής μας δες,
σ΄όλους τους ανθρώπους ίδια είναι μαθές.
Μόνο αν τα βλέπεις με το ροζ γυαλί,
Τότε θα σου στρώσουν πλουμιστό χαλί.
Σου σβησ΄ η ελπίδα; Νοιώθεις πια στεγνή;
Σίμωσε κοντά μου με μια προσμονή
Σχέδια να πούμε, τ΄ αύριου χαρές
δράση και ζωντάνια, σκέψεις λυγερές.
Παναγιώτης Μωραίτης
ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΤΗΣ ΠΙΚΡΑΣ
Καταχωνιάζοντας βαθιά μεσ΄ την ψυχή τα πλήθια τόσα
της λαχτάρας μου Στάχτη στα μάτια και στο πρόσωπο της Μοίρας
Μόχθησα να κρατήσω καν΄ μονάχη μια στιγμή απ΄
όλες που είναι να ξανάρθουν.
Ολονυχτίς οι ώρες μου προσμέναν το αυγινό κάτασπρο περιστέρι
Σίντας οι αγέρηδες λιχνίζανε φωτιές.
Έχοντας χτίσει με λύπες την περηφάνια μου Άντεξα
το καλοκαίρι που έπαιξε τον ήλιο του στα ζάρια
Για να μ΄ απαρνηθεί κι η τελευταία ελπίδα μου
Μουσική ασύνορη έρημος Χαρές μου ομοούσιες με τον καημό
Ριγμένοι οι θύρσοι της γιορτής
Πικρή πικρή μου αλήθεια
Όλ΄ η ζωή που πέρασε σαν ένα σχόλιο στο λευκό.
Βασίλης Συκιώτης
Ο ΔΡΟΜΟΣ
Ο δρόμος δεν θα ΄ρτει να σ΄εύρει,
ο δρόμος
αλάργα προσμένει το δικό σου πλησίασμα,
καρτερεί τη δική σου αναμέτρηση
μ΄ όσ΄ ανάμεσα σ΄ έσενα και σ΄ εκείνον υπάρχουν!
Εδώ κάτω που βρίσκεσαι
δεν μπορείς ν΄ αγναντέψεις που είναι, ποιος είναι ο δρόμος…
Ψηλά ν΄ ανέβεις
αψηφώντας τον κόπο, τα τόσα γδαρσίματα
και το χέρι στο μέτωπο ΄σκιάδι να βάλεις…
Μην τρομάζεις σα ιδείς τα φαράγγια,
Μη γυρίσεις τις πλάτες και φύγεις τρεχάλα…
Καρτερεί, πάντα, ο δρόμος
Ολοφώτεινος, λείος, απέραντος
Κι οδηγεί ολόισια στον ήλιο!
Καρτερεί, περιμένει τον άξιο διαβάτη του,
καρτερεί, περιμένει τον άξιο ο δρόμος.
Ρίτα Τσιντίλη – Βλησμά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου