Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ ΚΑΡΑΒΙΑΣ: ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΠΟΙΗΜΑΤΑ



ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Τηλέμαχος Καραβίας, Εκδόσεις ΙΘΑΚΟΣ, Ιθάκη 2005, σελ. 88.
«Γιατί εκείνο που ο ποιητής τραγουδά
περιέχει τη μελαγχολία για το μυστήριο
της ίδιας του της ζωής
της ζωής που πρέπει ν ανθίσει,
αλλά - αλλοίμονο - και να χαθεί»
«ΚΙΡΓΚΕΓΚΩΡ»
Το δεύτερο συνεχόμενο ερωτικό «Ποιητολόγιο» δείχνει αλλιώτικο το βηματισμό του ποιητή. Τούτοι οι στίχοι είναι σαν διάδρομοι που αποκαλύπτουν αναλαμπές και σκοτεινά ψυχικά διαμερίσματα.

Από κεί οι λέξεις μόνες και ξεχωριστές κυλούν όμορφα, ψιθυριστά σαν ανοιξιάτικο ρυάκι που γρυλίζοντας κρυστάλλινα μας παρακαλεί να φύγουμε μαζί του στη θάλασσα. 
Εμείς όμως «πιάσαμε» την αναλαμπή θέλουμε να πάμε πίσω στη πηγή να δούμε τη μήτρα.
Γνωστή η ψυχή για τους γνωρίζοντες. Για τους μη ο ποιητής προσφέρει «εξ ανάγκης» την ξεκλείδωτη πόρτα για ελεύθερη εσωτερική διείσδυση. Σκοτεινός κόσμος. Φωτεινός λόγος. Σιωπηλός, παρηγορητικός, ελπιδοφόρος, αποφατικός του θανάτου μέσω της ερωτικής αντίστασης. Ο ποιητής «δημιουργώντας» αγάπη αντιστέκεται στην αθλιότητα του θανάτου. Σαν υπνοβάτης ακολουθεί τον έρωτα / θάνατο πλήρης οδυνηρότητας και ύμνων. Το ποιητικό άνθος του έρωτα του γεννιέται στην απελπισία της θνητότητας. Εκεί κορυφώνεται η ψευδαίσθηση της συνέχειας ως φαινόμενο αλλά και ως εγγύηση αγάπης. Η εγγύηση δημιουργείται και ποιεί αλλά και η δημιουργία εγγυάται.
Εγγυάται δημιουργώντας τα βιώματα τη γνώση, την ομορφιά, τη διδαχή από τη ερωτική θνητότητα και το ερωτικό αντίκρισμα του κόσμου. Μέσω της αγάπης, ο ποιητής γνωρίστηκε και γνώρισε.
Μέσω του πάθους και του πόνου βίωσε τον έρωτα / θάνατο και αντιμετωπίζει αυτό το παράδοξο με την ερωτική δημιουργία του.
Με το δημιουργικό του χάρισμα οδηγεί στα αιθέρια ύψη της ερωτικής ψυχής του που αντιστέκεται στο δρόμο του ανθρωποβόρου χρόνου με ερωτική παιδικότητα.
Ε.Β.

1.
Ήρθε και στάθηκε
ανάμεσα μας και στη θάλασσα.
Ξέραμε ν αγαπιόμαστε!
Οι ευκάλυπτοι στο Μάρμακα
τα πεύκα στο Σκίνο
δείχνουνε σιωπή.
Ένα παιδί μου χάρισε ένα κοχύλι.
Όταν τελειώνει η ζωή
αρχίζει η ποίηση.

2.
Τα χείλη σου είχαν τη γεύση της αλμύρας
κι ένα κοχύλι κρεμασμένο στο λαιμό,
μια βάρκα με ανοικτά πανιά στο πέλαγος.
Κι ήταν δικός σου ο δρόμος με τα κοράλλια
που βγαίνει στ’ ανάκτορα του Ποσειδώνα.

3.
Όμορφα στο Βεραδέρο
εκεί που δεν υπάρχουν φωνές
καθώς το σούρουπο κατεβαίνει.
Δύσκολο ταξίδι και μακρύ
γυναίκες μελαψές, μουσική, ρούμι,
ξεχωριστός ο καπνός του πούρου,
τη νύχτα έχει πολύ υγρασία.
Όταν περάσει κι αυτός ο χρόνος
θα ξαναπάμε εκεί μαζί, μου ’λεγες.
Ακόμη και τα όνειρα περισσεύουν.

4.
Σε ψάχνω στις φτωχές
και πολύκοσμες συνοικίες
της Αβάνας και του Σαντιάγκο.
Ανάμεσα σε φυτείες ζαχαροκάλαμου
και χαρισματικούς τραγουδιστάδες,
ανυπεράσπιστος σ’ ένα ακατονόμαστα κενό.
Οι στάσεις ζωής ήτανε βλέπεις
μετρημένες στα δάκτυλα.

5.
Νησιά με ακρογιαλιές,
ανέμους, παιδιά με χαμόγελα
και χαλάσματα βενετσιάνικων κάστρων.
Κέρκυρα, Χανιά, Λέρος,
Ρόδος, Κεφαλονιά, Ιθάκη.
Ποτέ δεν θ’ ανοίξουμε πανιά
για τα νησιά που αγαπήσαμε.
Κι ας το ξέραμε από πριν
το αύριο ποιο θάναι.

6.
Τεκίλα με πάγο
στο ίδιο τραπέζι
εκεί στην «ΠΛΩΡΗ»
πάνω στα βράχια
της Πειραϊκής.
Στο βάθος
ο Σταυρός, ευλάβειας
τάμα ναυτικών.
Μέσα απ' το τζάμι
ο αέρας
και το κύμα
δε λένε να κοπάσουν.

7.
Εκείνες οι χαμηλές φωτιές
τη νύχτα του Αη Γιάννη.
Η ζωή ήτανε πάντα όμορφη.
Οι πολιτείες φέγγανε μακριά
μικρά καθημερινά χαμόγελα.
Την ώρα που κρυώναμε
νιώθαμε στο βάθος, το τέλος.
Μια πολιτεία ερειπωμένη
από τη δίχως όρους απουσία σου…

9.
Πάνω στο ράφι της βιβλιοθήκης
μια φωτογραφία παιδικών χρόνων,
δυο βότσαλα κι ένα κοχύλι θαλασσινό,
τα ΠΑΤΡΙΔΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ του Ασδραχά,
γεμάτα σημειώσεις σε χρώμα κίτρινο.
Άφησα τη θύμησή μου να σε χορτάσει.
Η παρουσία σου ακροβατεί στο ράφι,
Έκλεισα το παράθυρο, τράβηξα την κουρτίνα,
δυνάμωσα τη μουσική και έκλαψα.
Η μυρωδιά του σκίνου, ακόμα αναπνέει.

10.
Όλοι οι δρόμοι σταμάτησαν εδώ!
Όλα μας τα όνειρα τα θάψαμε
την ώρα που οι μυγδαλιές ανθούσαν.
Ήρθε ο καιρός να ταξιδέψουμε
στ' ανοιχτό πέλαγος.
Δεν έχουμε άλλο μπάρκο.
Το καράβι που δεν ταξίδεψε,
το λέγαν «ΕΥΤΥΧΙΑ»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου